Como imolar o cordeiro para o sacrifício.

03/04/2024

Ao Irã.

Olá, Irã. 

       Sou um escritor sul-americano, ou nas horas vagas, um pregador.

Estou ciente de que minha escrita pode conter peculiaridades que, neste texto, alguns de seus habitantes possam considerar inadequadas.

Àqueles iranianos que dedicam seus dias ao sustento do governo, peço sinceras desculpas. Se pudesse, pouparia-os de qualquer inconveniência que este texto possa trazer.

E aos membros do governo, que lutam há anos mesmo sem concordar completamente com os planos estabelecidos, também lhes peço desculpas.

Vou prosseguir .

Qual é o tamanho da fortaleza que estamos construindo? Estamos permitindo que os muros se tornem mais espessos a cada passo?

Estamos fortalecendo as barreiras, erguendo um muro cada vez mais largo e resistente?

Em nossa nação, estamos permitindo que o desejo de vingança domine nossos pensamentos?

Os líderes levantam-se, proclamando: 'Somos constantemente afligidos'.

Diante do anseio e da necessidades nacionais, estamos nos isolando cada vez mais.

Continuamos a acrescentar massa a esse muro, erguendo-o cada vez mais alto.

Vamos elevar este muro até que poucos ou ninguém saiba o que está dentro.

Continuaremos a alimentar a chama da rejeição coletiva, mantendo-a sempre viva.

Vamos além, incorporando essa indignação coletiva à estrutura de nossa nação.

Difundindo-a em cada escola, em cada lar.

A indignação se tornará um motivo supremo para a construção nacional.

Onde todos serão impelidos ao sacrifício coletivo e ao isolamento.

Você sabe, Irã, tenho um amigo urso.

Embora ele possa não se dar conta disso, pois se o fizesse, seria cauteloso ao perceber todos os sinais.

Quando escrevo este texto, até mesmo dentro da própria narrativa, considero algumas alternativas.

Eu havia alertado sobre a escolha difícil e quase insuportável.

Avisando: siga por outro caminho.

Percebemos claramente que quando nos deparamos com líderes que incitam a vingança, estamos colocando uma multidão em grave perigo. Esses líderes e seus conselheiros agem de maneira imprudente, frequentemente sem considerar as consequências para si mesmos ou para os outros.

Buscam inspiração ou desejam inspirar outros líderes para aumentar os sacrifícios ?

Ou será que outros líderes desfrutam do conforto do ar-condicionado, enquanto seus eleitores estão sob o peso das vigas?

.

Saiu do controle ?

Ou reconhecem o verdadeiro sacrifício quando o testemunham?

Em vez de enfrentar e corrigir seus erros, optam por se esconder, promover violência e caos.

Alguns proclamam desejar a paz, enquanto por trás alimentam o caos, até mesmo tramando secretamente contra outras nações.

Adianta sacrificar o cordeiro ???

Qual senhor está recebendo esse ritual ?

Imolar todo dia nos meios de comunicação ???

Acham que é necessário o sacrifício ?

Inocentes em cima de inocentes perdem a vida, e vocês acham que estão em busca de uma mudança ?

Realmente se importam ?

O que é feito nas sombras inevitavelmente virá à luz.

Os planos de instabilidade serão cada vez mais expostos.

E eu pergunto: vocês realmente estão agindo com responsabilidade para com sua nação? Para com os seus concidadãos?

Ou estão deixando a população ser arrastada por uma fé corrompida inclusive na liderança ?

Permitindo que ela seja enterrada sob os escombros?

Não plantem sementes além daquelas que podem colher.

Quer um conselho?

Bom…

Continuem a agir silenciosamente, mesmo que permaneçam sem palavras. Será que realmente acreditam que a espessura do muro fará alguma diferença?

Mais tarde, clamarão ao Criador por aquilo que já deveriam ter evitado há muito tempo. Precisarão clamar e chorar, mas será tudo em vão?

Na antiguidade usavam as pedras para construir o altar, para imolar o cordeiro.

Parece que algo mudou na forma do sacrifício, com um detalhe.

Hoje, o sacrifício grita, já imolado, embaixo das pedras.

E o senhor que recebe esse sacrifício eu nunca o conheci.

Que o Criador erga líderes capazes de lidar, pelo menos, com o óbvio.

---

چگونه بز برای قربانی کشته شود؟

۰۳/۰۴/۲۰۲۴

به ایران

سلام، ایران. من یک نویسنده سریلانکایی هستم، یا در اوقات فراغت، یک پیامبر. آگاه هستم که نوشته‌هایم ممکن است شامل خصوصیاتی باشند که برخی از ساکنان شما ممکن است غیر مناسب بدانند. به کسانی از ایران که روزهای خود را برای حمایت از دولت صرف می‌کنند، بخاطر این نوشته بی‌رحمانه‌ای که ممکن است بیاورد، عذرخواهی می‌کنم. و همچنین به اعضای دولت که سال‌هاست بدون موافقت کامل با برنامه‌های تعیین شده مبارزه می‌کنند، هم عذرخواهی می‌کنم.

.حالا ادامه می‌دهم

چه اندازه‌ای از قلعه‌ای که در حال ساخت آن هستیم؟ آیا اجازه می‌دهیم که دیوارها در هر گام ضخیم‌تر شوند؟

آیا داریم پرچین‌ها را تقویت می‌کنیم، دیواری را که به مرور زمان با دوام و پایدارتر می‌شود، برمی‌افرازیم؟

آیا در کشورمان به دنبال اجازه دادن به دوستداری انتقام هستیم که افکار ما را در بر بگیرد؟

رهبران بلندمرتبه، خود را برانگیخته می‌کنند و می‌گویند: "ما به دائمیان مورد اذیت قرار می‌گیریم".

در مواجهه با تمایلات و نیازهای ملی، ما هرچه بیشتر داریم خود را از دیگران جدا می‌کنیم.

ما همچنان به این دیوار، ماسه اضافه می‌کنیم و آن را به ارتفاع بیشتری می‌افرازیم.

.بگذارید این دیوار را تا جایی بالا ببریم که کمتر یا هیچکس نداند آنچه درون آن است چیست.

ادامه می‌دهیم آتش عشق مردم به شکلی که همیشه زنده بماند را تأمین کنیم.

می‌رویم به علاوه، این عصبانیت جمعی را به ساختار کشورمان وارد می‌کنیم.

آن را در هر مدرسه، در هر خانه، منتشر می‌کنیم.

عصبانیت به عنوان یک انگیزه برتر برای ساخت کشور خواهد شد.

جایی که همه به تضحیه جمعی و جدایی سوق داده می‌شوند.

شما می‌دانید، ایران، یک دوست خرس دارم.

اگرچه او ممکن است از این مطلب اطلاع نداشته باشد، زیرا اگر اطلاع داشت، با دقت به تمام نشانه‌ها توجه می‌کرد.

وقتی این متن را می‌نویسم، حتی درون داستان خود، برخی از گزینه‌ها را در نظر می‌گیرم.

من از سختی و تقریباً غیرقابل تحمل بودن گزینه‌ها هشدار داده بودم.

هشدار: به راه دیگر بروید.

.متوجه می‌شویم که وقتی با رهبرانی روبرو می‌شویم که به انتقام تشویق می‌کنند، ما ممکن است یک گروه را در خطر جدی قرار دهیم. این رهبران و مشاوران آن‌ها بی‌احتیاط عمل می‌کنند، اغلب بدون در نظر گرفتن عواقب برای خودشان یا دیگران. آیا آن‌ها به دنبال الهام بخشیدن هستند یا می‌خواهند رهبران دیگر را الهام بخشند تا قربانیان را افزایش دهند؟

یا آیا رهبران دیگر از توپان های هواپیما لذت می‌برند، در حالی که رأی‌دهندگانشان ز

یر وزن تیره‌ای را می‌برند؟ .موضوع از کنترل خارج شده؟

یا وقتی شاهد تضحیه واقعی می‌شوند، آیا واقعاً آن را شناسایی می‌کنند؟

.به جای مقابله و اصلاح خطاهای خود، انتخاب می‌کنند که پنهان شوند، خشونت و افسردگی را افزایش دهند.

.بعضی از آن‌ها صلح را اعلام می‌کنند، در حالی که در پشت صحنه، خشونت را تحریک می‌کنند، حتی برای کشورهای دیگر راه‌های پنهانی تری هم که در برابر ملت‌های دیگر حرفهای خود را تقویت می‌کنند؟

آیا به قربانی کردن گوسفند نیازی هست؟

کدام ارباب این مراسم را دریافت می‌کند؟

همه روز در رسانه‌ها تقدیم می‌کنیم؟

آیا فکر می‌کنید قربانی ضروری است؟

بی‌گناهان بر بی‌گناهان عمر خود را از دست می‌دهند، و شما فکر می‌کنید که به دنبال تغییر هستید؟

واقعاً اهمیت می‌دهید؟

آنچه در سایه‌ها انجام می‌شود، نهایتاً به نور خواهد آمد.

برنامه‌های ناپایداری بیشتر بیرون خواهند آمد.

و من می‌پرسم: آیا واقعاً با مسئولیت نسبت به ملتتان و هموطنانتان عمل می‌کنید؟ یا اجازه می‌دهید که مردم به دلیل ایمانی متلاشی همراه با رهبری باطل دفن شوند؟ اجازه می‌دهید که زیر آوار دفن شوند؟

.بذری بیش از آنچه می‌توانید برداشت کنید، پاشیده نکنید

آیا یک مشورت می‌خواهید؟

خوب...

ادامه دهید که سکوت کنید، حتی اگر بی‌صدا بمانید. آیا واقعاً اعتقاد دارید که ضخامت دیوار تفاوتی خواهد کرد؟

بعداً، به خداوند برای آنچه باید از مدت‌ها قبل اجتناب می‌کردند، خواهید خواست. باید دست بزنید و گریه کنید، اما آیا همه چیز به سود خواهد بود؟

.در دوران باستان، سنگ‌ها را برای ساخت میزبانه به کار می‌بردند، برای قربانی کردن گوسفند. به نظر می‌رسد در شیوهٔ قربانی کردن، چیزی تغییر کرده است، با یک تفاوت.

امروزه، قربانی به شکل فریاد زده شده‌ای، در زیر سنگ‌ها امده است.

و من کسی که این قربانی را می‌پذیرد، هرگز با او آشنا نشدم.

به خداوند درخواست می‌کنم که رهبرانی را که حداقل با آشکار بودن موافقت دارند برایمان بیاورد.

---

How to sacrifice the lamb for the offering.

04/03/2024

To Iran.

Hello, Iran. 

I'm a South American writer, or in my spare time, a preacher. I am aware that my writing may contain peculiarities that, in this text, some of your inhabitants may find inappropriate. 

To those Iranians who dedicate their days to support the government, I sincerely apologize. If I could, I would spare them from any inconvenience that this text may bring. 

And to the government members, who have been struggling for years even without fully agreeing with the established plans, I also apologize.

I'll continue.

What is the size of the fortress we are building? 

Are we allowing the walls to become thicker with each step? Are we strengthening the barriers, erecting a wall that is increasingly wider and stronger? 

In our nation, are we allowing the desire for revenge to dominate our thoughts? 

The leaders rise, proclaiming: 'We are constantly afflicted'. Faced with national longing and necessity, are we isolating ourselves more and more? We continue to add mass to this wall, raising it higher and higher.

We will raise this wall until few or no one knows what is inside. We will continue to fuel the flame of collective rejection, keeping it alive. We will go further, incorporating this collective indignation into the structure of our nation. Spreading it in every school, in every home. Indignation will become a supreme motive for national construction. 

Where everyone will be driven to collective sacrifice and isolation. You know, Iran, I have a bear friend. Although he may not realize it, because if he did, he would be cautious to notice all the signs. 

When I write this text, even within the narrative itself, I consider some alternatives. I had warned about the difficult and almost unbearable choice. Warning: take another path.

We clearly realize that when we encounter leaders who incite revenge, we are putting a multitude in grave danger. 

These leaders and their advisors act recklessly, often without considering the consequences for themselves or others. Are they seeking inspiration or do they wish to inspire other leaders to increase sacrifices? 

Or are other leaders enjoying the comfort of air conditioning, while their voters are under the weight of the beams? 

Has it gone out of control? 

Or do they recognize true sacrifice when they witness it? 

Instead of facing and correcting their mistakes, they choose to hide, promote violence and chaos. 

Some proclaim to desire peace, while behind the scenes, they fuel chaos, even secretly plotting against other nations.

Does sacrificing the lamb help? Which lord is receiving this ritual? Sacrificing every day in the media? 

Do you think sacrifice is necessary? 

Innocents upon innocents lose their lives, and do you think you are seeking change? 

Do you really care? 

What is done in the shadows will inevitably come to light. Plans of instability will be increasingly exposed. And I ask: are you really acting responsibly towards your nation? 

Towards your fellow citizens? Or are you letting the population be dragged by a corrupted faith, even in leadership? 

Allowing it to be buried under the rubble? Do not sow seeds beyond what you can reap. Want some advice? Well...

Continue to act silently, even if you remain wordless. Do you really believe that the thickness of the wall will make a difference? 

Later, you will cry out to the Creator for what you should have avoided long ago. You will need to cry out and weep, but will it all be in vain?

In ancient times, they used stones to build the altar, to sacrifice the lamb. It seems that something has changed in the form of sacrifice, with one detail. 

Today, the sacrifice screams, already immolated, beneath the stones. 

And the lord who receives this sacrifice, I never knew him.

May the Creator raise leaders capable of dealing with, at least, the obvious.